Na jaren van twijfelen is het eindelijk zover en kan ik je van harte welkom heten bij Reisbrigade, mijn eigen bedrijf. Ontzettend spannend vind ik het allemaal, maar ik ben zo blij dat ik de stap heb genomen. Laat ik je even meenemen naar het begin.
Reisbegeleidster
In 2006 ging ik aan de slag als reisbegeleidster voor een avontuurlijke groepsreisorganisatie in Nederland. Drie jaar lang begeleidde ik groepen in Oost-Afrika, West-Afrika, Madagascar en Jordanië. Dit deed ik met veel liefde en plezier. Want wat is er leuker dan de wereld rondreizen en er ook nog voor betaald krijgen? Vooral tijdens de reizen in Kenia en Tanzania ben ik helemaal verslaafd geraakt aan safari’s. Er is niets leuker voor mij dan op zoek te gaan naar wilde dieren en ’s avonds met een Tusker biertje bij het kampvuur. Niet alleen Oost-Afrika heeft mijn hart, ik ben gek op Mali. Wat een geweldig land is het. Heel verdrietig word ik van de huidige situatie in het land. Met veel plezier denk ik terug aan de wandeltochten door Pays Dogon, de tocht per boot (pinasse) van Mopti naar Timboektoe en de maandagmarkt in Djenné. Ik ga binnenkort nog wel een paar aparte verhalen schrijven met verhalen van Het leven zoals het is: de reisbegeleidster.
Madagascar
In juli 2008 werd ik gevraagd om weer een reis naar Madagascar te begeleiden. Al mijn reizen naar Kenia en Tanzania waren geannuleerd omwille van de hevige onlusten die waren ontstaan bij de presidentsverkiezingen in Kenia. Ik was nog niet in Madagascar geweest tijdens onze zomermaanden en naar het schijnt had je grote kans op het zien van walvissen bij Ifaty. Ifaty is een plaats in het zuiden van Madagascar. Dat zag ik dus wel zitten! Naast de walvissen, die ik inderdaad gezien heb, had deze reis nog een grote verrassing in petto. Ik ontmoette de man van mijn leven. Euhm ja, hij zat inderdaad in mijn groep en nee, dat mag inderdaad niet. De rest van de groep heeft er niets van gemerkt. Het gevolg hiervan was dat ik ineens niet meer zo veel goesting had om te gaan reizen, maar liever in Amsterdam was. Ik nam geen nieuwe reizen meer aan en we gingen samen drie maanden op reis. We bezochten Thailand, Laos, Maleisië en Borneo. Geweldige ervaring, ook daar vertel ik later nog meer over in deze blog.
Amsterdam
Onze relatie werd alleen maar beter tijdens de drie-maanden-rondreis en ik besloot Turnhout achter me te laten en te verhuizen naar Amsterdam. Bijna onmiddellijk kon ik aan de slag op het hoofdkantoor van de reisorganisatie waar ik jaren reizen voor had begeleid. Ik werd reisadviseur en mocht mijn ervaringen delen met geïnteresseerde reizigers. Geweldig leuk vond ik het om de hele dag over reizen te praten. Een jaar later kreeg ik de kans om product manager te worden. Dit houdt in dat ik verantwoordelijk werd voor bepaalde groepsrondreizen. Ik moest zorgen dat de lokale agent goed geïnformeerd was, de route nog steeds aantrekkelijk was en de informatie op de website correct was. Ik mocht nieuwe routes uitzetten, marketingacties bedenken, presentaties tijdens infodagen houden en studiereizen maken. Een veelzijdige baan die ik vijf jaar met plezier gedaan heb. Beetje bij beetje groeide er een wens om voor mezelf te beginnen. Een eigen bedrijf waarbij ik mensen de landen laat zien die ik zelf helemaal fantastisch vind. Toch durfde ik het niet aan om de knoop door te hakken. Teveel angst om een vast contract en fijne collega’s vaarwel te zeggen en die sprong in het diepe te maken. Vele vragen gingen door mijn hoofd. Hoe ga ik mij positioneren? Hoe kan ik het verschil maken tussen al die grote bedrijven met enorme budgetten voor marketing? Hoe kan ik opboksen tegen al die bedrijven met ontzettend goedkope rondreizen?
Reisbrigade
Het antwoord: niet. Ik kan hier niet tegen opboksen, maar ik heb besloten dat ik dat niet wil. Ik wil een kleinschalige reisorganisatie zijn die een verschil maakt door de manier van communicatie en door de manier van reizen. Persoonlijke contacten, elkaar een beetje leren kennen alvorens een offerte te maken zodat ik echt een reis op jouw maat kan aanbieden. Wie weet wel bij een kop koffie of een pintje. Door een andere manier van reizen aan te bieden en niet maar even slechts vijf minuten uit de (mini)bus om een foto te maken voor het thuisfront. Dat is wat ik wil en besloten heb te gaan doen, want ik ben uiteindelijk toch gesprongen. Nog steeds doodeng, maar niet normaal hoeveel energie ik hiervan krijg.